Mozambique, ons laatste land...

Na een paar heerlijke dagen in Johannesburg stappen we op maandagochtend vroeg de bus in naar Maputo. Dikke luxe in een Greyhound Airco bus en we kijken de ene na de andere film. Na een flink aantal uurtjes komen we Maputo binnen rijden. Het is een mooie maar vervallen stad. Je kunt je wel voorstellen hoe de Portugezen hier hebben geleefd in hun mooie statige gebouwen, nu is het alleen nog maar ene vage herinnering. Met een taxi rijden we naar Fatima's omdat het écht niet te lopen is... Met de auto staan we binnen één minuut voor de deur dus dat viel ook wel mee. Fatima's Backpackers is nou niet echt een aanrader, maar ze regelen het vervoer naar Tofo dus dat was wel relaxed. 05.30 de volgende ochtend stonden we klaar voor vertrek, uiteindelijk reden we rond zeven uur weg. Geen kippen of geiten in of op de bus, geen stinkende oksels, helemaal niets van dat alles, en zelfs de wegen waren opvallend goed. Aan het einde van de middag kwamen we aan in Tofo waar we af werden gezet bij Fatima's Tofo. Viel toch bitter tegen en na een paar uur lopen en zoeken hadden we het ideale plekje gevonden. Een huisje voor onszelf met badkamer en keukentje pal op het strand. Beter kun je niet vinden!
En alsof Afrika niet groot genoeg is komen we ook nog een Engels koppel tegen van onze groepsreis. Hilarisch, en onder het genot van wat kopjes engelse thee kletsen we weer bij.
Het ritme hier verplaatst nog meer naar 'leven met het licht'. Dus met het opkomen van de zon, rond vijf uur, staan we op en liggen er rond 21.00 toch zeker af. Smorgens met een kopje koffie en savonds met een glaasje wijn staren naar de mooie zee en alles wat zich daar afspeelt; smorgens vertrekken de kleine houten vissersbootjes en keren weer terug in de middag, vol met grote barracuda, tonijn en zelfs een twee meter grote vis met een zaag-neus (geen idee hoe die vis heet...). En een aantal jongens gewapend met grote netten jagen naar de wat kleinere vissen en krabben.
Natuurlijk zijn er een flink aantal jongetjes die hun waar proberen te slijten, elke dag weer komen ze met hun armbandjes, tassen, visjes, broodjes en verhalen aan, elke dag weer.
Na de spectaculaire ervaring in de Fillipijnen kijken we ernaar uit om weer met whalesharks te gaan snorkelen. De aanpak is wel wat anders, hele commerciele en ontwikkelde organisatie, speedboot en slechts twee uurtjes op het water staat wat in contrast met de manier waarop het er in de Fillipijnen aan toe ging. Maar ook hier is het weer fantastisch om met die grote beesten te snorkelen. Briljant.
Op onze laatste dag in Tofo gaan we met een stevige speedboat te water om ons geluk te beproeven met diep-zee-vissen. Net als de grootste surf binnen komt rollen die we daar hebben gezien gaan wij het water in, en de boot ligt vrijwel vertical tegen de golven aan. Zelfs de schipper is bang dat we omslaan, maar gelukkig liggen we na vijf minuten doodsangst ver genoeg in het water om weer adem te kunnen halen. Vier hengels worden geprepareerd (wij hoeven niets te doen, dus geen visjes aan haakjes hangen ofzo, we kijken slechts toe hoe zij dat doen) en rustig varen we langs de kust in afwachting van onze eerste vis. En wachten is op dit water geen straf, we zien nog twee whalesharks, dolfijnen, een gigantische turtle en heel veel vliegvisjes... Totdat deze rust opeens verstoord werd toen een hengel strak stond. En na een halve minuut paniek stond Chris met hengel in zijn handen en binnen tien minuten haalde hij een prodigal son uit het water van 9.6 kilo, netjes!
Helaas was er geen tweede vis zo dom om voor de bait te gaan en dus bleef is als een echt meisje een beetje genieten van de zon terwijl de mannen sterke vissers-verhalen aan het uitwisselen waren... Savonds werden we uitgenodigd om onze zelfgevangen vis op te eten bij Casa Berry. De vis was op meerdere manieren klaargemaakt, heerlijke avond. Na twee cocktails beginnen we tegenwoordig ook al aardig lam te worden... Een mooie afsluiter van onze tijd in Tofo.